Het avontuur is begonnen

Ik zit alweer ruim een week in Duitsland.
2 januari ben ik samen met mijn ouders, Mika en twee volle auto’s naar Duitsland gereden. Eerst zijn we de sleutel bij mijn baas op gaan halen en daarna naar mijn huis gereden. Daar aangekomen hebben we alle spullen uit de auto gehaald, pff ik had meer meegenomen dan gedacht. Alles zag er netjes en schoon uit, de muren waren opnieuw behangen en sommige dingen waren gerenoveerd. Hierdoor hoefden we alleen even een doek door de kasten en laden te halen en daarna hebben we alvast wat dingen uitgepakt en opgeruimd.
De dagen erna bestonden uit ritjes naar de Ikea, bouwmarkten en supermarkten, het in elkaar zetten van meubels en het huis verder inrichten.
Ook zijn we even in het winkelcentrum geweest en tussendoor moesten we natuurlijk ook nog met Mika lopen. Zo zijn we met mijn baas (Irma), haar man en hun hond wezen lopen. Voor we gingen hadden we nog een mooi schoon hondje, maar na de wandeling was daar weinig van over. Het is ook best lekker om door de modder/stront te lopen en te rollen. Helaas betekende dat wel dat ze na afloop onder de douche moest.

In deze dagen ook mijn huisbaas ontmoet. Johanna is erg aardig en behulpzaam. Ze helpt me met alle kleine dingetjes die ik moet weten en ook is ze voor mij opzoek gegaan naar een voetbalclub.

Op dinsdag was mijn eerste werkdag. In November had ik al 2 dagen in de praktijk mee gelopen, dus ik kende mijn collega’s al. Ik heb die dag vooral meegelopen met mijn collega’s en rustig aan gedaan.
De volgende dagen heb ik al wel eigen patiënten gehad en was ik dus ook op mijn Duits aangewezen. Nou dat viel toch vies tegen. Het luisteren gaat beter dan het zelf spreken. Maar allebei is echt lastig. En dan heb ik het nog niet over het dialect. Dan kan ik echt niet verstaan. Gelukkig zijn de patiënten erg aardig en wanneer je uitlegt dat je nog niet zo goed Duits kan spreken, proberen ze ook om netjes en rustig te praten. Op die manier kan ik het redelijk goed volgen.
Niet alleen de taal, maar ook de hele werkwijze is net wat anders dan in Nederland. Dit maakt het ook allemaal wat moeilijker.

Op de momenten dat ik aan het werk was, hebben mijn ouders nog een ritje naar Ikea gemaakt om echt de laatste spullen te kopen. En daarnaast hebben ze Heidenheim verkent.
Donderdag zijn ze weer naar huis gereden en toen begon mijn leven hier pas echt. Nu moet ik echt alles zelf gaan doen en dat viel al meteen tegen.
Donderdag heb ik tot half 8 gewerkt. Ik had toen geen zin meer om echt te koken, dus heb maar wat in elkaar geflanst. Het zal nog wel vaker voorkomen dat ik tot laat moet werken, dus dan moet ik me maar aan gaan passen aan een Duitse gewoonte: ’s middags warm eten en ’s avonds gemakkelijk.
Vrijdag was ik om 2 uur vrij wat ik erg prettig vond. Hierdoor kon ik nog een wasje draaien en boodschappen doen.

Zaterdag met de fiets naar de stad gegaan. Denk dat ik niet helemaal de goede weg heb genomen, want moest een stuk met de fiets aan de hand trappen af lopen. Volgende keer toch iets anders rijden. In de stad de winkels bekeken en de markt bezocht. De terugweg was wat pittiger dan de heenweg, ik moest de heuvel weer op. Gelukkig valt het qua afstand mee, maar is toch wat anders dan het platte Nederland.
Thuis heb ik brownies gebakken voor de huisbaas, omdat ze mij veel heeft geholpen. De brownies waren nog niet helemaal goed, want onderop was alles nog vloeibaar, maar ze smaakte goed. Nog even blijven hangen en wat gekletst.
Ook nog even het huis schoongemaakt, want helaas moet dat ook gebeuren. ’s Avonds een beetje tv gekeken en verder niet zoveel gedaan.

Zondag op de mountainbike gestapt en de bossen ingegaan. In het begin gewoon het brede pad gevolgd en toen ik niet meer verder kon weer omgedraaid en hetzelfde pad weer terug gefietst. Omdat dit niet zo heel ver was, besloot ik een ander pad in te gaan en toen ben ik maar wat rond gaan fietsen. Ik wist op een gegeven moment ook niet meer waar ik was. Toen maar even mijn telefoon aangezet en de routeplanner bekeken. Uiteindelijk weer veilig teruggekomen en toch aardig wat gefietst. Ik voelde de beentjes van dat kleine stukje van gister al iets, dus nu zal het morgen wel helemaal spierpijn worden.
Verder de hele middag voor het werk bezig geweest. Patiënten voorbereid, behandelplan in het Duits geschreven.
Toen het tijd was om eten te maken, kwam ik erachter dat mijn vriezer het niet meer deed. Dus al het eten was zo goed als ontdooid. Waarschijnlijk heb ik aan een knop gezeten waardoor de vriezer gaat ontdooien. Nu uitvogelen of ik de knop moet indrukken of juist niet om de vriezer weer te activeren. Ben benieuwd.

Aankomende week heb ik al wat meer te doen als vorige week. Ik heb meer patiënten in mijn agenda staan. Vind ik ook fijn, want op die manier kan ik sneller mijn Duits verbeteren en leer ik ook beter hoe ze hier te werk gaan.

Ik heb inmiddels ook een mail naar FFV Heidenheim gestuurd. Dit is een vrouwenvoetbalvereniging. Nu hopen dat ze snel terug mailen en dat ik ook mag mee trainen.